Jestem bardzo smutna, gdy myśle o jutrze. Bo jutro nadchodzi powoli – pojutrze.
Jutro to taki śmieszny eufemizm przyszłości, bo przyszłość w ciągu wydarzeń i dnia, może się zmienić.
Dziś z punktu widzenia to czas określony, a jutro to czas niepokonany.
Gdy dziś i jutro chce pokonać, pojutrze znika, umiera w znamionach zgliszczy z wczoraj.
Wiele dziś bym dała za oczy niebieskie
Z żalem i smutkiem, niemocą walczę
Ile się ukorzyć
A ile oddalić
Za niebieskie oczy
Byle się ocalić
Tak dawno nie przecinałam Cię, bez celu wtłoczenia kropli tuszu
Tak dawno nie widziałam się, na skraju tego wierchu
I scenariusz życia znowu wywrócony, kroplą krwi podpisany cyrograf na kolejne miesiące bycia sobą w środku, a projektem rzeczywistości na zewnątrz
Ja – Robot
Ja – pusta w środku, niczym katarynka, a na mnie za duża kamizelka
Mamo, Mamusiu,
Pomóż mi ją zwęzić
Inaczej szyje mi przykryje i oddech skradnie
Każdy oddech, który dziś łapie, nie będzie tym ostatnim
Jednak kiedyś on nastąpi
I aksjomat życia mnie przytłoczył
